ΜΥΙΚΕΣ ΘΛΑΣΕΙΣ

Ορισμός
Ο όρος μυικές θλάσεις χρησιμοποιείτε για να περιγράψει τους τραυματισμούς που συμβαίνουν στους μύς.
Διαβάθμιση των μυικών θλάσεων
Οι μυικές θλάσεις συμβαίνουν συνήθως στους αθλητές και σε αθλήματα που απαιτούν εκρηκτικότητα(ποδόσφαιρο,άλματα κλπ).Ανάλογα με τον αριθμό των μυικών ινών που έχουν τραυματιστεί διακρίνονται σε 1ου,2ου και 3ου βαθμού.
Στη θλάση 1ου βαθμού υπάρχει ρήξη 5% περίπου των μυικών ινών.Το χαρακτηριστικό της κάκωσης είναι ότι δεν υπάρχει περιορισμός της δύναμης του μυός ενώ η φλεγμονή,ο πόνος και ο σπασμός είναι περιορισμένα.Ο πόνος εμφανίζεται στην παθητική διάταση (εκτελείται απο τον γιατρό ή τον φυσικοθεραπευτή προκειμένου να καθοριστεί το μέγεθος της κάκωσης)και στη συστολή με αντίσταση και οφείλεται στο οίδημα(πρήξιμο).Η θλάση 1ου βαθμού δεν περιορίζει τη δραστηριότητα του αθλητή αλλά η αποκατάσταση θα πρέπει να γίνει με προσοχή και να είναι πλήρης διότι μπορεί να υποτροπιάσει.
Στη θλάση 2ου βαθμού υπάρχει ρήξη μεγαλύτερου αριθμού μυικών ινών και ρήξη των τριχοειδών των αγγείων με αποτέλεσμα τη δημιουργία αιματώματος.Στην περίπτωση αυτή υπάρχει οίδημα,ευαισθησία στην περιοχή,πόνος,έκπτωση της μυικής δύναμης και σπασμός που εμποδίζει την μυική συστολή.
Στη θλάση 3ου βαθμού υπάρχει πλήρης ρήξη των μυικών ινών με παράλληλα ρήξη των αγγείων.Το αποτέλεσμα είναι τα άκρα του μυός να διαχωρίζονται και μεταξύ τους να παρεμβάλλεται κενό.Παράλληλα  υπάρχει εκτεταμένο οίδημα και αιμάτωμα.Ο αθλητής πονάει πολύ και ταυτόχρονα υπάρχει πλήρης ανικανότητα του μέλους.Η θλάση 3ου βαθμού αντιμετωπίζεται χειρουργικά.
 Ο ρόλος της φυσικοθεραπείας
Στη θλάση 1ου βαθμού και στην οξεία φάση γίνεται χρήση κρυοθεραπείας σε συνδιασμό με υπερήχους,αναλγητικά ρέυματα και LASER με σκοπό τον περιορισμό της φλεγμονής,του οιδήματος και του πόνου πράγμα που θα οδηγήσει στην επούλωση της τραυματρισμένης περιοχής του μυός.Παράλληλα συνιστάται η τροποποίηση της αθλητικής δραστηριότητας ώστε η προπόνηση να γίνεται με μικρότερη ένταση.Ο αθλητής μια εβδομάδα μετά συνήθως επιστρέφει σε πλήρη δραστηριότητα.
Στη θλάση 2ου βαθμού πρέπει ο αθλητής να εγκαταλείψει αμέσως τον αγώνα ή την προπόνηση και να γίνει εφαρμογή κρυοθεραπείας με οποιοδήποτε δυνατό τρόπο(πχ ψυχρό επίθεμα,πάγος,κρύο νερό).Η χρήση του ψυκτικού απλώς μειώνει τα συμπτώματα και βοηθά ψυχολογικά τον αθλητή αλλά μόλις κληθεί να συνεχίσει στον αγώνα ή στην προπόνηση κα εφόσον η θλάση είναι 2ου βαθμού σταματά γιατί συνεχίζει να πονάει.Παράλληλα με την κρυοθεραπεία γίνεται περίδεση και τποθέτηση του μέλους σε ανάρροπη θέση βοηθώντας στην απορρόφηση του οιδήματος.Ο αθλητής συμβουλέυεται να μην πατά το πόδι του και να κάνει χρήση του πάγου πολλές φορές ημερησίως.Μετά απο 2-3 μέρες επισκέπτεται τον φυσικοθεραπευτή.Το πρόγραμμα φυσικοθεραπείας περιλαμβάνει την εφαρμογή πάγου σε συνδιασμό με υπερήχους,τη χρησιμοποίηση αναλγητικών ρευμάτων και LASER.Αυτά έχουν ως στόχο τον περαιτέρω περιορισμό της φλεγμονής,του αιματώματος του οιδήματος και του πόνου και την επούλωση της περιοχής.Παράλληλα ο αθλητής διδάσκεται να εκτελεί ισομμετρικές ασκήσεις.Οταν επαναποκτηθεί το πλήρες εύρος κίνησης των αρθρώσεων και ο αθλητής εκτελεί ενεργητικές κινήσεις στο μέλος χωρίς πόνο ξεκινά διατάσεις και ασκήσεις ενδυνάμωσης που σκοπό έχουν την άυξηση τόσο της δύναμης του τραυματισμένου μυός όσο και της αντοχής.Κατόπιν το λόγο έχει ο προπονητής. Ο χρόνος της αποκατάστασης συνήθως δεν ξεπερνά τις 15-20 μέρες.
Στη θλάση 3ου βαθμού γίνεται εγχείρηση όπου το αιμάτωμα αφαιρείται και τα άκρα του μυός ράβονται δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στο μύ να επουλωθεί.Κατόπιν το πρόγραμμα της φυσικοθεραπείας είναι αντίστοιχο με αυτό των θλάσεων που έχουν αναφερθεί.Η διαφορά είναι ο χρόνος που μεσολαβεί μέχρι ο αθλητής να επιστρέψει στο γήπεδο για να προπονηθεί διότι αυτό πρέπει να γίνει με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ασφάλεια.

Ο ρόλος της Φυσικοθεραπείας μετά από έμφραγμα

Ο φυσικοθεραπευτής αναλαμβάνει τον ασθενή μετά το πρώτο 24ωρο και όλο το πρόγραμμα χωρίζεται σε 3 στάδια διάρκειας μιάς εβδομάδας περίπου το καθένα.

Ο στόχος της φυσικοθεραπευτικής φροντίδας είναι η αντιμετώπιση των αναπνευστικών προβλημάτων που είναι στενά συνυφασμένα με την πάθηση και η βελτίωση της καρδιαγγειακής λειτουργίας.

Η αντιμετώπιση των αναπνευστικών προβλημάτων περιλαμβάνει
1. τη βρογχική παροχέτευση(καθαρισμός των βρόγχων απο τις εκκρίσεις),
2. τον συγχρονισμό των αναπνευστικών κινήσεων και
3. την εξάσκηση του διαφράγματος που αποτελεί τον σημαντικότερο αναπνευστικό μύ.

Απαραίτητη προυπόθεση είναι η χαλάρωση των μυών του κορμού.Κατόπιν ο ασθενής διδάσκεται το σωστό βήχα ο οποίος αποτελεί έναν ενδεικνυόμενο παροχετευτικό μηχανισμό για τις ανώτερες αναπνευτικές οδούς.Ο φυσικοθεραπευτής επιμένει στη βαθιά και παρατεταμένη εκπνοή γιατί έτσι ερεθίζεται το αντανακλαστικό του βήχα και με ειδικούς χειρισμούς στην περιοχή του θώρακα (ελαφρές πλήξεις και δονήσεις) βοηθά στην αποκόλληση και την ευκολότερη απομάκρυνση των εκκρίσεων.
Ο συγχρονισμός των αναπνευστικών κινήσεων γίνεται για την σωστή συνεργασία κίνησης των πλευρών και του διαφράγματος ενώ ο ασθενής υποβοηθάται με ελαφριά πίεση κατά την εκπνοή και ήρεμα γίνεται προσπάθεια να φύγει όλος ο αέρας απο τους πνεύμονες.

Τέλος γίνεται άσκηση του διαφράγματος σε ύπτια θέση,πλάγια και καθιστή με σκοπό τη βελτίωση του κυψελιδικού αερισμού των πνευμόνων.

Η βελτίωση της καρδιαγγειακής λειτουργίας επιτυγχάνεται με ένα πρόγραμμα άσκησης.Η πλήρης ακινησία που εφαρμοζόταν παλαιότερα αντικαταστάθηκε διότι φάνηκε πως είχε αρνητικά αποτελέσματα για τον ασθενή μιάς και το λιμνάζον αίμα περιφερικά δημιουργούσε συχνά φαινόμενα τα οποία επιβάρυναν τόσο την καρδιολογική όσο και τη νευρολογική κατάσταση του ασθενούς.
Σήμερα πιστέυεται οτι η γρήγορη κινητοποίηση προοδευτικά και με σωστό τρόπο βοηθά και αποτρέπει μια νέα επιπλοκή.Επίσης η κατάλληλη άσκηση δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για καλύτερη αιμάτωση στο μυοκάρδιο αφού προκαλεί διαστολή των στεφανιαίων αρτηριών,ελάττωση των καρδιακών παλμών και τελικά μικρότερο καρδιακό έργο.Συνεπώς η καρδιά δουλέυει με οικονομία,απαραίτητη προυπόθεση για την επανοδό της.

Οι ασκήσεις θα πρέπει να είναι απόλυτα προοδευτικές ώστε να μην προκαλέσουν κάματο.Ο ασθενής πρέπει να ξεκουράζεται ενδιάμεσα ενώ θα πρέπει να παρατηρείται η γενικότερη κατάσταση του και να διακοπεί η άσκηση αν παρουσιασθεί αρρυθμία,στηθαγχικός πόνος,δύσπνοια,κυάνωση.

Το πρόγραμμα εκτελείται μέρα παρά μέρα την πρώτη εβδομάδα.Την δεύτερη και τρίτη εβδομάδα το ίδιο πρόγραμμα επαναλαμβάνεται μία φορά ακόμα κατά την διάρκεια της μέρας.Ο ασθενής μετά απο ενάμιση με δύο μήνες υποβάλλεται σε τέστ αξιολόγισης της φυσικής κατάστασης και παροτρύνεται να βαδίζει αποφεύγοντας τις ανηφόρες και τις μολυσμένες περιοχές.